Menjelang pembentangan Belanjawan 2026, yang menjadi belanjawan pertama di bawah Rancangan Malaysia Ke-13 (RMK-13), perhatian kini tertumpu kepada keperluan mendesak untuk melaksanakan reformasi penjagaan secara menyeluruh. RMK-13 digariskan sebagai pelan besar bagi mengangkat kesejahteraan rakyat serta memperkukuh pertumbuhan inklusif, namun matlamat itu tidak akan tercapai tanpa pembaikan mendalam terhadap sistem penjagaan yang menjadi tunjang kestabilan sosial.
Separuh daripada kekuatan ekonomi negara digerakkan oleh wanita, namun ramai yang terhalang daripada menyumbang sepenuhnya akibat tanggungjawab penjagaan yang berat. Kadar Penyertaan Tenaga Buruh Wanita masih terhenti pada 56%, jauh daripada sasaran 60% di bawah RMK-13. Kajian UNDP menunjukkan 65% wanita meninggalkan kerjaya kerana beban penjagaan, sementara 35% daripadanya disebabkan kos penjagaan anak yang terlalu tinggi. Nilai kerja penjagaan tanpa upah di Malaysia dianggarkan mencecah RM379 bilion, hampir satu perlima KDNK sektor perkhidmatan.
Malaysia kini berdepan dua cabaran besar—kanak-kanak yang tidak mendapat jagaan berkualiti dan warga emas yang kurang sokongan bermaruah. Tanpa reformasi, generasi “sandwic” akan terus tertekan antara menjaga anak kecil dan ibu bapa yang uzur.
Belanjawan 2026 perlu berani memperkenalkan langkah baharu seperti subsidi terus kepada penyedia penjagaan, pengiktirafan pekerjaan pengasuh dalam sistem formal, serta program “Pengasuh Mahir” bagi menaik taraf profesion ini. Tambahan pelepasan cukai bagi penjagaan warga emas dan OKU juga wajar dipertingkatkan bagi mengurangkan beban keluarga.
Negara maju tidak diukur hanya melalui pembangunan fizikal, tetapi melalui keupayaan menjaga insan di setiap peringkat usia. Reformasi sistem penjagaan ialah jalan sebenar menuju kemakmuran berjiwa—negara yang bukan sahaja makmur, tetapi juga penyayang, adil dan berperikemanusiaan.
